Για τον πατέρα μου...

 

Πριν από λίγο, σήμερα παραμονή Χριστουγέννων, κηδεύσαμε τον Πατέρα μου, όπως τα έφερε η ζωή δεν μπόρεσα να παραστώ. Η Μητέρα μου διάβασε το παρακάτω κείμενο, στο εκκλησάκι του κοιμητηρίου στον Κόκκινο Μύλο...

= = = = = = = = = = = = = = = = = = =

Αγαπημένε μου Πατέρα,

Όπως τα έφερε η ζωή και ο ιός δεν είμαι σήμερα δίπλα σου με φυσική παρουσία αλλά είμαι κοντά σου παρά τα 4000 χιλιόμετρα που μας χωρίζουν...

Ήθελα να σου πω ένα Ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου για όσα μας έμαθες εμένα και του Τίμου όλα αυτά τα 51 χρόνια που είμασταν μαζί.

Με έμαθες να αγαπώ το ποδόσφαιρο, τον στίβο, τον αθλητισμό, την οδήγηση, τα ταξίδια, την μουσική, το καλό κόκκινο κρασί και άλλα πολλά που δεν χωρούν σε αυτό το κείμενο. Είναι αυτό που λέει ο Αλεξανδρινός ποιητής

«ἂν μέν᾿ ἡ σκέψις σου ὑψηλή, ἂν ἐκλεκτὴ
συγκίνησις τὸ πνεῦμα καὶ τὸ σῶμα σου ἀγγίζει»

 

Θυμάσαι την Lancia Beta (λάντσια μπέτα) που από την χαρά μου όταν πρωτομπήκα μέσα πήδηξα και έσπασα το φωτάκι για το πίσω κάθισμα; Ήταν θαρρώ το 1973...

Θυμάσαι το πρώτο μας ταξίδι στην Ευρώπη με την Lancia το 1988 που φτάσαμε μέχρι την Ανδόρα;

Θυμάσαι και το επόμενο ταξίδι με το Ρενό Κλειώ το 1990 που φτάσαμε μέχρι το Aberdeen στην Βορειοανατολική Σκωτία; Από τότε, την έχουμε ερωτευτεί την Σκωτία και ίσως να ακούς γκάιντες εκεί ψηλά! Όπως εκείνο το καλοκαίρι...

Θυμάσαι που με πήγαινες στο γήπεδο, στο τσιμεντένιο Καραϊσκάκη να δούμε την αγαπημένη μας ομάδα;

Την τελευταία φορά που πήγαμε γήπεδο με τους εγγονούς σου (τον Ναθάνιελ και τον Θησέα) μαζί ήταν στις 9.12.2014 (ανήμερα των γενεθλίων του Θησέα μας) και νικήσαμε 4-2 θαρρώ την σουηδική Μάλμοε.

Πατέρα μου, δούλεψες σκληρά στην ζωή σου και ήσουν πάντα με χαμόγελο και αυτό το ήθος και κέφι τα πέρασες και στα παιδιά σου, στον Τίμο και σε εμένα και στα τρία εγγόνια σου (την Δανάη, τον Ναθάνιελ και τον Θησέα).

Δεν θα ξεχάσω ποτέ όταν σπούδαζα Χημικός, είχες φτιάξει την μικρή μας εταιρεία και την είχαμε ονομάσει TEX-FIN, και εγώ να έρχομαι κατάκοπος από τα ολοήμερα εργαστήρια στο παλιό Χημείο. Εκεί, στο υπόγειο του σπιτιού μας έβλεπα τον καρδιακό μου φίλο τον Γιάννη και εσένα να ανακετεύετε κάτι πανάκια σε ποτήρια ζέσεως. Από εκείνα τα πειράματα στο μικρό σου Χημείο που είχες φτιάξει στο σπίτι μας, ξεπήδησε ένα προϊόν που «έστρωνε» το χρώμα στο βαμένο πανί και τότε θυμάσαι που το ονόμασες Migrafin 2TI;

Είχα απορία γιατί το ονόμασες 2ΤΙ (δυο ταφ και γιώτα) και μου είχες πει τότε Τίμος Τέλης Ιωάννης. Άρε Πατέρα, με την αστείρευτη περιέργιά σου για γνώση και καινοτομία...

 

Κλείνω αυτές τις γραμμές με μια ανάμνηση που σίγουρα θα την θυμάσαι κι εσύ.

Ήταν τα τέλη της δεκαετίας του ’80, όταν είχε κυκλοφορήσει ένα πανέμορφο τραγούδι σε στίχους του Λευτέρη Παπαδόπουλου με τίτλο «Μάτια μπλε». Την μουσική την έχει γράψει ένας από τους αγαπημένους συνθέτες, ο Σταύρος Ξαρχάκος και το τραγουδούσε ο Γιάννης Πάριος.

Αυτό το τραγούδι σου άρεσε πολύ και το τραγουδούσες την ώρα που κολυμπούσες με τα πέδιλά σου και έτσι μπορούσες να κάνεις χορευτικές φιγούρες μέσα στην θάλασσά σου. Σου άρεσε πάντα ο χορός!

 

Ποιος ταξιδεύει στα μάτια σου
Και ποιος ξαγρυπνά στο κορμί σου
Μάτια μπλε στα μεγάλα ταξίδια σου
Θα ‘μαι εδώ θα ‘μαι πάντα μαζί σου

 

Θα θυμάμαι, πάντα, Πατέρα μου να τραγουδάς αυτό το ρεφραίν και με αυτό το τετράστιχο θα ήθελα να σου πω, Καλό Ταξίδι, Καλό Παράδεισο, κοντά στην αγαπημένη σου την γιαγιά Αγγελική, στον πατέρα σου τον Γιάννη που δεν γνώρισες εδώ στα επίγεια αλλά και στην δική μου γιαγιά και παπού που σε αγαπάνε πολύ, την Βούλα και τον Μάκη που εκεί ψηλά είστε σίγουρα όλοι μαζί και πίνετε μια ρακή. Με τον Μάκη να λέει «Παρασκευούλα, με μέτρο, είπαμε!»

 

Γιάννης Ζαμπετάκης